Ενοικιαζόμενα ποδήλατα

Σε πολλά σημεία διάσπαρτα στην πόλη, υπάρχουν τα εικονιζόμενα "σημεία στάθμευσης" των συγκεκριμένων ποδηλάτων. Η εταιρεία που τα εκμεταλλεύεται ονομάζεται cyclocity. Και πώς λειτουργεί το σύστημα;
Απλούστατα: Η ετήσια συνδρομή κοστίζει 49 λίτας (14 ευρώ), αν κάποιος προτιμάει τη μηνιαία, 14 λίτας (4 ευρώ). Μόλις εγγραφεί κάποιος, του χορηγείται το προσωπικό του ΡΙΝ. Από εκείνη τη στιγμή, μπορεί, με τη χρήση του ΡΙΝ, να ξεκλειδώσει ποδήλατο από οποιοδήποτε σημείο. Όταν τελειώσει τη βόλτα ή τις δουλειές του, το κλειδώνει, πάλι με τη χρήση του ΡΙΝ, σε οποιοδήποτε σημείο στάθμευσης, οπότε σταματάει και η χρέωσή του.
Η οποία είναι μηδενική αν το ποδήλατο χρησιμοποιήθηκε μέχρι μισή ώρα, 1,5 λίτας (0,40 ευρώ) το δεύτερο μισάωρο(μέχρι τη συμπλήρωση μιας ώρας), 5 λίτας (1,45 ευρώ) μέχρι μιάμιση ώρα και 12 λίτας (3,48 ευρώ) από μιάμιση ώρα και πάνω.
Οι χρεώσεις αφαιρούνται, είτε από τραπεζική κάρτα, είτε από την κάρτα που χορηγεί η εταιρεία, στην οποία καθένας φροντίζει να βάζει κάποια χρήματα (όσα νομίζει) όταν τελειώνουν.
Αν κάποιος σκοπεύει να επισκεφτεί το Βίλνιους, ή να δει πώς δουλεύει το σύστημα, εδώ

Η "Πράσινη Γέφυρα" και ..... το ΝΑΤΟ!

Στο παλιό ιστολόγιο, είχα γράψει για την "πράσινη γέφυρα". Εν συντομία, εδώ: Η γέφυρα, μια από τις γέφυρες που ενώνουν τις δυο όχθες του ποταμού Neris που διασχίζει το Βίλνιους, κατασκευάστηκε το 1536. Εξ αρχής βάφτηκε πράσινη, γι αυτό και το όνομά της: "Πράσινη γέφυρα", Zaliasis Tiltas στα λιθουανικά.

Το 1952, η γέφυρα ανακατασκευάστηκε, διατήρησε το πράσινο χρώμα της, ενώ στα τέσσερα άκρα της τοποθετήθηκαν τέσσερα μεγάλα γλυπτά: ένα ζευγάρι εργατών, ένα ζευγάρι αγροτών, ένα ζευγάρι φοιτητών, δυο σοβιετικοί στρατιώτες.
Μετά την ανεξαρτησία του 1991 και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, καταστράφηκαν όλα τα αγάλματα της σοβιετικής εποχής, σε όλη την πόλη. Δεν έμεινε τίποτα. Εκτός από τα γλυπτά της Πράσινης γέφυρας. Τα οποία διασώθηκαν, για να θυμίζουν το σοβιετικό κομμάτι της ιστορίας της πόλης, ενώ είναι πια προστατευμένα σαν "μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς".

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα ήθελαν να μπορούσαν να τα γκρεμίσουν, ακόμα και σήμερα. Επειδή όμως δεν μπορούν, βρίσκουν τρόπους να τα "καλύπτουν" και να τονίζουν σε ποια "βάρκα" βρίσκεται πια η Λιθουανία. Έτσι, εδώ και δυο μήνες, δυο τεράστιες σημαίες του ΝΑΤΟ μπροστά στα γλυπτά των στρατιωτών και των εργατών και δυο τεράστιες σημαίες της πόλης (με το σύμβολο του μεγάλου δούκα Gediminas) μπροστά στα γλυπτά των αγροτών και των φοιτητών, "υπενθυμίζουν" στους τουρίστες (και όχι μόνο-και στη ρωσική μειονότητα, υποθέτω) πόσο "καταστροφική" θεωρεί η σημερινή λιθουανική ηγεσία τη σοβιετική περίοδο και πόσο απεχθάνεται κάθε τι το ρωσικό.

Η ιστορία μέσα από ένα φωτογραφικό λεύκωμα

Ο Valentinas Juraitis είναι φωτογράφος. Η γυναίκα του, μέχρι πριν από δυο χρόνια, παρακολουθούσε τα μαθήματα, ήθελε να μάθει ελληνικά. Πέρσι το ΤΕΓ δεν λειτούργησε καθόλου, οπότε σταμάτησε.
Μου έδωσε όμως σαν δώρο, ένα λεύκωμα του συζύγου της. Το οποίο έχει τον τίτλο "with the naked eyes", σκέφτομαι πως πιο κατάλληλη απόδοση στα ελληνικά θα ήταν "με μάτια ορθάνοιχτα"-αλλά δεκτές στα σχόλια οποιεσδήποτε άλλες προτάσεις.
Και τι φωτογραφίες έχει μέσα αυτό το λεύκωμα;
Φωτογραφίες από το 1970 μέχρι και το 2008. Οι τελευταίες δυο δεκαετίες της σοβιετικής Λιθουανίας και μετά. Ας βάλω εδώ τι λέει ο ίδιος στην αρχή του λευκώματος (η μετάφραση δική μου):
"Δεν είναι εύκολο να μιλάς για πράγματα αγαπημένα, που κρύβονται βαθιά στην ψυχή σου. Τέτοιες συζητήσεις είναι δύσκολες και ίσως αχρείαστες, μιας και συνήθως γίνονται περίπλοκες ή και τετριμμένες. Ιδιαίτερα αν οι δρόμοι, οι πλατείες, οι πεδιάδες, εκφράζουν τα αισθήματά σου καλύτερα από τα λόγια.
Το παλιό Βίλνιους, οι πεδιάδες της Suduva, οι βιομηχανίες στα Ουράλια με το μολυσμένο περιβάλλον τους. Κι εσύ απλώς φωτογραφίζεις όσα βλέπεις με μάτια ορθάνοιχτα (with naked eyes στο πρωτότυπο).
(κοινωνικοπολιτικά) συστήματα καταρρέουν, αξίες μεταβάλλονται, αγάλματα γκρεμίζονται. Και δεν μπορείς να μένεις αδιάφορος. Αυτές οι φωτογραφίες αντανακλούν όσα είδα μέσα από το φωτογραφικό φακό, τις τελευταίες δεκαετίες.
Αυτό το λεύκωμα είναι για την πτώση των συστημάτων, το κίνημα Sajudis (το κίνημα για την ανεξαρτησία 1988-1991), τις διαδηλώσεις και τα οικονομικά σοκ που περάσαμε. Αντανακλά τα κενά που αυτές οι αλλαγές άφησαν στις ψυχές των ανθρώπων και τα σημάδια που άφησαν στα χέρια τους".
Θα βάζω τακτικά φωτογραφίες από το λεύκωμα, θα φαίνονται σταδιακά οι αλλαγές στη χώρα και την κοινωνία. Ξεκινώντας σήμερα με τρεις φωτογραφίες, μια της δεκαετίας του '70 και δυο από τις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν τίποτα δεν προμήνυε τις ανατροπές του τέλους εκείνης της δεκαετίας.
1974, κεντρική πύλη πανεπιστημίου

1984, Trakai, πιονέροι σε εκδήλωση

1980, λεωφόρος Kalvariju. Καμία σχέση με τη σημερινή λεωφόρο, για όποιον έχει βρεθεί στο Βίλνιους.

Εκλογές: περί δημοσκοπήσεων και "ντόπερμαν της ενημέρωσης"

Για τις εκλογές, απλά είναι τα πράγματα:  ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια μεγάλη νίκη, τα κόμματα της συγκυβέρνησης ήττα. Τελεία και παύλα. Όσο και να χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο, δεν μπορούν να πείσουν κανέναν για το αντίθετο.

Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, χρειάζεται να ελεγχθούν. Ηλίου φαεινότερο ότι κάποιες δημοσκοπήσεις ήταν κατευθυνόμενες. Για παράδειγμα, η εταιρεία Alco έβγαζε πρώτο κόμμα τη ΝΔ, ακόμα και σε δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε πέντε μέρες πριν τις εκλογές. Ή η GPO, του γνωστού Θεοδωρικάκου, που έβγαζε τον ΣΥΡΙΖΑ προηγούμενο με μόλις μια μονάδα διαφορά, ακόμα και δυο μέρες πριν τις εκλογές, όταν όλες οι άλλες εταιρείες έδιναν ήδη διαφορές πάνω από τρεις μονάδες.

Για τη ΔΗΜΑΡ, αναμενόμενο το αποτέλεσμα. Ακολούθησε μια πολιτική που καμία σχέση δεν είχε με το δεύτερο συνθετικό του ονόματός της. Ποια "αριστερά" θα συναινούσε και θα στήριζε την εξαθλίωση των εργαζομένων και όλα τα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα;

Όσο για το θέμα που δημιουργήθηκε με το αισχρό δελτίο του Αντέννα το Σάββατο, καμίαα έκπληξη για όποιον έχει μνήμη: στις εκλογές του Μάη του 2012, δυο μέρες πριν την Κυριακή της ψηφοφορίας, η κυρία Χούκλη (που τώρα προσπάθησε να δικαιολογήσει το αίσχος του σαββατιάτικου δελτίου, μιλώντας για ένα "λάθος"), παρουσίασε εκπομπή για "την καταστροφή που περιμένει τη χώρα αν επιστρέψει στη δραχμή". Ήταν βασικό προπαγανδιστικό επιχείρημα της κινδυνολογίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ότι με ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία "θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ και θα γυρίσουμε στη δραχμή". Και η κυρία Χούκλη έσπευσε κι αυτή να συμμετάσχει στη στήριξη αυτής της προπαγάνδας.

Γενικά, αποδείχτηκε πως τα "ντόπερμαν της ενημέρωσης" είναι πολύ περισσότερα από τα τρία για τα οποία έγραψε ο Στάθης.

Για τις εκλογές

Εκλογές μεθαύριο.
Και στη Λιθουανία διπλές: ευρωεκλογές και δεύτερος γύρος προεδρικών. Κανείς δεν έχει αμφιβολία για το αποτέλεσμα: η νυν πρόεδρος, θα επανεκλεγεί άνετα, για λίγες μονάδες δεν εξελέγη την πρώτη φορά. Η οποία πρόεδρος είναι φανατική κατά της Ρωσίας. Όλοι σχεδόν οι Λιθουανοί (με την εξαίρεση της ρωσικής μειονότητας) είναι αντιρώσοι. Η πρόεδρος είναι από τις πιο φανατικές.
Και πάμε στα δικά μας. Η χορήγηση μόλις τριών ημερών άδειας, δεν μου επέτρεψε να έρθω να ψηφίσω, σε τόσο κρίσιμες εκλογές. Δυο λόγια μόνο: Κάποια στιγμή πρέπει οι εταιρείες δημοσκοπήσεων να δώσουν εξηγήσεις. Έχω συγκεντρώσει, τρεις μήνες τώρα, όλες τις δημοσκοπήσεις, όλων των εταιρειών και σκοπεύω, μετά την Κυριακή, να γράψω κάτι με τα συμπεράσματα. Ωστόσο, αν και σίγουρα υπάρχουν και αστοχίες αθέλητες, υπάρχουν επίσης και δημοσκοπήσεις στημένες-υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει; Οι εταιρείες που ανακοινώνουν τέτοιες δημοσκοπήσεις, κάποια στιγμή πρέπει να λογοδοτήσουν και νομικά.
Μια παρατήρηση: Αν όντως η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ είναι μόλις 3 μονάδες ή λιγότερο, μάλλον πρέπει να μεταναστεύσουμε. Μετά από όσα έκανε η συγκυβέρνηση δυο χρόνια τώρα, μετά από την ισοπέδωση του βιοτικού επιπέδου, τις χιλιάδες αυτοκτονίες, τα εκατομμύρια ανέργους, τη διάλυση της παιδείας και της υγείας, αν μετά από όλα αυτά η διαφορά είναι τόσο μικρή, μας αξίζουν όσα πάθαμε και θα μας αξίζουν και όσα από δω και πέρα θα μας κάνουν.
Και δυο αναρτήσεις από ιστολόγια που παρακολουθώ, με τις οποίες συμφωνώ απολύτως.
Πρώτη: από το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου, για την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη Κυριακή: Νίκησε η τοπική αυτοδιοίκηση;
Δεύτερη: από το ιστολόγιο του Γιάννη Μαλλιαρού:  Να το πάρει "το Ποτάμι";
Και ένα κολάζ βασισμένο σε σκίτσο του Αρκάς, από τις εκλογές του 2012, ισχύει απολύτως και τώρα, αν δεν τους σταματήσουμε:

Μια κορδέλα-σύμβολο και ο φόβος μιας μειονότητας

Η κορδέλα στην εικόνα είναι σύμβολο της νίκης στον "Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο", όπως ονόμασαν τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο στις σοσιαλιστικές χώρες. Την φορούν στο πέτο ή στο πουκάμισο κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου, ημέρα της νίκης.

Στη Λιθουανία, έχει πάψει να γιορτάζεται επίσημα αυτή η μέρα. Μετά το 1991, την ημέρα αυτή γιορτάζουν την "ημέρα της Ευρώπης". Προσπαθούν να σβήσουν από τη μνήμη των νεότερων τι πραγματικά έγινε αυτή τη μέρα.
Ωστόσο, η Λιθουανία έχει μια μεγάλη ρωσική μειονότητα. Οι ρωσικής καταγωγής πολίτες, δεν έπαψαν ποτέ να διοργανώνουν αυτή τη μέρα εκδηλώσεις για να γιορτάσουν τη νίκη και να τιμήσουν όσους πολέμησαν, ιδιαίτερα τον Κόκκινο στρατό.
Έτσι, κάθε 9η Μαΐου, πηγαίνουν στο νεκροταφείο Antakalnis, όπου υπάρχει και μνημείο για τη νίκη και διοργανώνουν εκεί μια εκδήλωση.
Φέτος, ωστόσο, για πρώτη φορά είδα φόβο: ρωσικής καταγωγής πολίτες, φοβήθηκαν να φορέσουν την κορδέλα, άλλοι δεν πήγαν στην εκδήλωση, έμειναν με τα παιδιά τους στο σπίτι· ο φανατισμός των Λιθουανών κατά της Ρωσίας, λόγω της κατάστασης στην Ουκρανία, τους φόβισε. Ξέρω και περίπτωση καθηγήτριας σε μουσικό σχολείο: οι υπόλοιποι καθηγητές και οι μαθητές, αποφάσισαν να πάνε σε διαδήλωση κατά της Ρωσίας έξω από το κοινοβούλιο, η ίδια αρνήθηκε. Την ρώτησε επιτιμητικά η διευθύντρια γιατί και αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει σαν δικαιολογία την εγκυμοσύνη της. Αλλιώς, διακινδύνευε τη δουλειά της.
Κι άλλη φορά έχω γράψει πως, έξι χρόνια που είμαι στο Βίλνιους, έχουν γίνει μόλις τρεις διαδηλώσεις, όλες εναντίον της Ρωσίας: δυο κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γεωργία και μία τώρα. Οι Λιθουανοί κανένα άλλο λόγο δεν βρήκαν σημαντικό για να διαδηλώσουν!!!