Στο παλιό ιστολόγιο, είχα γράψει για την "πράσινη γέφυρα". Εν συντομία, εδώ: Η γέφυρα, μια από τις γέφυρες που ενώνουν τις δυο όχθες του ποταμού Neris που διασχίζει το Βίλνιους, κατασκευάστηκε το 1536. Εξ αρχής βάφτηκε πράσινη, γι αυτό και το όνομά της: "Πράσινη γέφυρα", Zaliasis Tiltas στα λιθουανικά.
Το 1952, η γέφυρα ανακατασκευάστηκε, διατήρησε το πράσινο χρώμα της, ενώ στα τέσσερα άκρα της τοποθετήθηκαν τέσσερα μεγάλα γλυπτά: ένα ζευγάρι εργατών, ένα ζευγάρι αγροτών, ένα ζευγάρι φοιτητών, δυο σοβιετικοί στρατιώτες.
Μετά την ανεξαρτησία του 1991 και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, καταστράφηκαν όλα τα αγάλματα της σοβιετικής εποχής, σε όλη την πόλη. Δεν έμεινε τίποτα. Εκτός από τα γλυπτά της Πράσινης γέφυρας. Τα οποία διασώθηκαν, για να θυμίζουν το σοβιετικό κομμάτι της ιστορίας της πόλης, ενώ είναι πια προστατευμένα σαν "μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς".
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα ήθελαν να μπορούσαν να τα γκρεμίσουν, ακόμα και σήμερα. Επειδή όμως δεν μπορούν, βρίσκουν τρόπους να τα "καλύπτουν" και να τονίζουν σε ποια "βάρκα" βρίσκεται πια η Λιθουανία. Έτσι, εδώ και δυο μήνες, δυο τεράστιες σημαίες του ΝΑΤΟ μπροστά στα γλυπτά των στρατιωτών και των εργατών και δυο τεράστιες σημαίες της πόλης (με το σύμβολο του μεγάλου δούκα Gediminas) μπροστά στα γλυπτά των αγροτών και των φοιτητών, "υπενθυμίζουν" στους τουρίστες (και όχι μόνο-και στη ρωσική μειονότητα, υποθέτω) πόσο "καταστροφική" θεωρεί η σημερινή λιθουανική ηγεσία τη σοβιετική περίοδο και πόσο απεχθάνεται κάθε τι το ρωσικό.
Το 1952, η γέφυρα ανακατασκευάστηκε, διατήρησε το πράσινο χρώμα της, ενώ στα τέσσερα άκρα της τοποθετήθηκαν τέσσερα μεγάλα γλυπτά: ένα ζευγάρι εργατών, ένα ζευγάρι αγροτών, ένα ζευγάρι φοιτητών, δυο σοβιετικοί στρατιώτες.
Μετά την ανεξαρτησία του 1991 και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, καταστράφηκαν όλα τα αγάλματα της σοβιετικής εποχής, σε όλη την πόλη. Δεν έμεινε τίποτα. Εκτός από τα γλυπτά της Πράσινης γέφυρας. Τα οποία διασώθηκαν, για να θυμίζουν το σοβιετικό κομμάτι της ιστορίας της πόλης, ενώ είναι πια προστατευμένα σαν "μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς".
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα ήθελαν να μπορούσαν να τα γκρεμίσουν, ακόμα και σήμερα. Επειδή όμως δεν μπορούν, βρίσκουν τρόπους να τα "καλύπτουν" και να τονίζουν σε ποια "βάρκα" βρίσκεται πια η Λιθουανία. Έτσι, εδώ και δυο μήνες, δυο τεράστιες σημαίες του ΝΑΤΟ μπροστά στα γλυπτά των στρατιωτών και των εργατών και δυο τεράστιες σημαίες της πόλης (με το σύμβολο του μεγάλου δούκα Gediminas) μπροστά στα γλυπτά των αγροτών και των φοιτητών, "υπενθυμίζουν" στους τουρίστες (και όχι μόνο-και στη ρωσική μειονότητα, υποθέτω) πόσο "καταστροφική" θεωρεί η σημερινή λιθουανική ηγεσία τη σοβιετική περίοδο και πόσο απεχθάνεται κάθε τι το ρωσικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου